گرفتن مضمون از شعر ديگر شاعران در منظومه ناظر و منظور

*

به راه عشق از آن خوشتر دمى نيست

به آن عشرت فزايى عالمى نيست

ديوان: 437

[از صداى سخن عشق نديدم خوشتر

يادگارى كه در اين گنبد دوّار بماند]

*(حافظ)

نبود آگه كه درد دوستدارى

ندارد چاره‏اى جز جان سپارى

ديوان: 444

[بحرى‏است بحر عشق كه هيچش كناره‏نيست

آنجا جز آنكه جان بسپارند چاره نيست]

*(حافظ)

نمى‏بينم چو كسى دمساز با خويش

همان بهتر كه گويم راز با خويش

ديوان: 445

[حال شبهاى مرا همچو منى داند و بس

تو چه دانى كه شب سوختگان چون باشد]

*

گرت بايد به فرّ سرورى است

سفر كن زان كه اين فرّ در سفر هست

ديوان: 447

[سفر برون كند از مرد طبع خامى را

كباب پخته نگردد مگر به گرديدن]

*(صائب)

نه آن حرف است كاندر نامه گنجد

بيانش در زبان خامه گنجد

ديوان: 451

[سخن عشق نه آن است كه آيد به بيان

ساقيا مى ده و كوتاه كن اين گفت‏وشنفت]

*(حافظ)

بلى هر جا كه باشد صاحب هوش

عروس دولتش آيد در آغوش

ديوان: 463

[هنرمند هر جا رود قدر بيند و بر صدر نشيند ... ] (گلستان سعدى)

*

كه باشد هر كلامى را مقامى

مقام خاصّ دارد هر كلامى

ديوان: 478

[هر سخن جايى و هر نكته مكانى دارد.] (گلستان سعدى)

*