مفاخره

هنر بيار و زبان آورى مكن سعدى

چه حاجت است بگويد شكر كه شيرينم

و حافظ نيز در فخر خود بيان مى‏دارد:

در آسمان نه عجب گر ز گفته حافظ

سماع زهره به رقص آورد مسيحا را[1]

وحشى طبع سحرانگيز خود را مديون چشم غزالى مى‏داند كه انگيزه سرودن غزل را در وجودش پروراند. وحشى بيان مى‏دارد اشعارش داراى معانى و مفاهيم بلندى است كه به صورت الفاظ و عبارات درمى‏آيد و پى بردن به اين معانى در وهله اوّل صورت نمى‏گيرد بلكه احتياج به تفكّر و تأمّل دارد.

خوش است طرز اداهاى خاصّ با وحشى

خوش آن كه پيروى طرز ما تواند كرد

*ديوان: 53

وحشى به فكر چشم غزالى بهر غزل

انگيز طبع سحر طرازم زياده شد

*ديوان: 55

اعتماد ما يكى صد شد به وحشى زين غزل

كيست كو صد آفرين بر اعتقاد ما نكرد

*ديوان: 71

وحشى كه شد گوهرفشان در وصف عقد گوهرش

نبود عجب كز نظم او از درّ مكنون بگذرد

*ديوان: 74

نه خوش آمده است وحشى تو غريب خوش ادايى

همه طرز تازه‏گويى، ز تو كيست تازه‏گوتر

*ديوان: 93

وحشى چه معنى‏ها كه تو كردى به اين صورت عيان

تا ره به اين معنى برد كو پى به معنى برده‏اى

*ديوان: 153

[1]×. يغمايى، حبيب: «صائب»، در كتاب: «صائب و سبك هندى ...»، همان: 307 و 308.