اصالت احساس در غزلها

در ميان اشك شادى گم شدم روز وصال

اين چنين روزى كه ديدم خويش را گم‏مى‏كنم

*ديوان: 109

پشت رقيب را همه قرب است و منزلت

مردود درگه تو همين ما فتاده‏ايم

*ديوان: 124

صد فصل بهار آيد و بيرون ننهم گام

ترسم كه بيايى تو و در خانه نباشم

*ديوان: 125

ما اجنبى ز قاعده كار عالميم

بيهوده گرد كوچه و بازار عالميم

*ديوان: 130

شواهدى از اصالت احساس در قالب طبع‏آزمايى در شعر وحشى:

جگر زد آبله وز ديده مى‏چكد نمكاب

كه بخت شور به ريش جگر نمكريز است

*ديوان: 19

شده است ديده وحشى شكوفه‏دار و هنوز

در انتظار ثمر زان نهال نوخيز است

*ديوان: 19

اى خدنگ غمزه ضايع كن به ما هم ناوكى

تا بداند جان ما كاماجگاه تير كيست

*ديوان: 29

در گلستانى چو شاخ گل نمى‏جنبى ز جا

مى‏توان دانست كاندر پاى در خاريت هست

*ديوان: 39

ندارد اشتياق وصل شيرين، كوهكن، ورنه

به ضرب تيشه صد چون بيستون از پيش بردارد

*ديوان: 51

دى كه مى‏آمد ز جولانگاه شوقى مست ناز

نرگسش بر گوشه دستار خوش تركانه بود

*ديوان: 58

آن زلف مكن شانه كه زنجير دل ماست

بر هم مزن آن سلسله را شانه نگهدار

*ديوان: 94

برخاست باد شرطه و زورق درست ماند

از موج خيز رستم و ديدم كرانه هم

*ديوان: 110

محيط جانب من بين و عذر رفته بخواه

كه سخت رخش گريزى به زير زين دارم

مكن تغافل و مگذارم از كمند برون

كه صيد بيشه بسيار در كمين دارم

*ديوان: 124

حك كردنى چو نقطه سهويم بر ورق

ما خال عيب صفحه رخسار عالميم

*ديوان: 130

نوبهار آمد ولى بى‏دوستان در بوستان

آتشين ميلى است در چشمم نهال ارغوان

*ديوان: 139

[1]×. مؤتمن، زين‏العابدين: تحوّل شعر فارسى: 388 و 389.