تمثيل و ارسال‏المثل در شعر وحشى

كلمات وحشى چون برخاسته از زبان تخاطب و عوام و اصطلاحات عاميانه و روزمره است در ميان مردم گسترش يافته و در اذهان عمومى جاى گرفته و محبوب قلبها و زبانها گشته است:

هرچه گويى آخرى دارد به غير از حرف عشق

كاين همه گفتند و آخر نيست اين افسانه را

گرد ننشيند به طرف دامن آزادگان

گر براندازد فلك بنياد اين ويرانه را

مى ز رطل عشق‏خوردن كار هر بى‏ظرف‏نيست

وحشيى بايد كه بر لب گيرد اين پيمانه را

*ديوان: 10

وحشى ديوانه‏ام در راستگوييها مثل

خواه راه از من بگردان خواه رو از من بتاب

*ديوان: 14

پروانه‏ام و عادت من سوختن خويش

تا پاك نسوزم دلم آسوده نگردد

*ديوان: 81

شاخ خشكيم به ما سردى عالم چه كند

پيش ما برگ و برى نيست كه سرما ببرد

*ديوان: 49

دل نيست كبوتر كه چو برخاست نشيند

از گوشه بامى كه پريديم، پريديم

*ديوان: 112

تو مو مى‏بينى و من پيچش مو

تو ابرو من اشارتهاى ابرو

تو كى دانى كه ليلى چون نكويست

كزو چشمت همى بر زلف و روى است

تو قد بينى و مجنون جلوه ناز

تو چشم و او نگاه ناوك انداز

تو لب مى‏بينى و دندان كه چون است

دل مجنون ز شكر خنده خون است

*ديوان: 513

به ذوق كارفرما پيش نه پاى

كه خيزد ذوق كار از كارفرماى

نيايد كارها بى‏كار كن راست

اگرچه عمده سعى كارفرماست

*ديوان: 513

يا صاحبِ ننگ و نام مى‏بايد بود

يا شهره خاصّ و عام مى‏بايد بود

القصّه، كمال جهد مى‏بايد كرد

در وادى خود تمام مى‏بايد بود

*ديوان: 346

[1]×. فرهنگ مصطلحات ادبى واژه‏نامه مفاهيم و اصطلاحات ادبى فارسى، سيما داد، انتشارات مرواريد، چاپ اوّل، 1371: 87.

[2]×. همان: 23.