مضمون غزلهاى وحشى - عشق عافيت‏سوز

عشق عافيت‏سوز

غمزه زيباى معشوق «مى‏نمايد و مى‏ربايد» و عافيت و سلامت را به يغما و تاراج مى‏برد. وحشى دورى ديدار معشوق را هر چند كم باشد منجر به كشته شدن عاشق مى‏داند. او با اينكه مى‏داند عشق، عافيت سوز است ولى روزگار تهى از عشق را نمى‏خواهد و نمى‏طلبد و در رشك و حسرت ايّام عشق است.

غمزه او حشر فتنه به هر جا ببرد                             عافيت را همه اسباب به يغما ببرد

*ديوان: 49

ما را دو روزه دورى ديدار مى‏كشد                        زهرى است اينكه اندك و بسيار مى‏كشد

*ديوان: 86

وحشى شكايت تا به كى از روزگار عافيت                     ايّام رشك عشق كو تا من سزاى او دهم

*ديوان: 129