وصف طبيعت
وحشى از فرارسيدن بهار نو در بوستان بى دوستان رنجور است و آن را همچون ميل آتشينى در چشم نهال ارغوان مى داند. ساقى بزم بهار با خنديدن گل سورى در جام زمرّد فام خيرى زعفران مى ريزد. با وزش نسيم صبح غنچه به روى بلبل شب زنده دار مى خندد. در فصل بهار بر سر هر شاخه گلى مرغى خوش آواز به نغمه سرايى مشغول است و اين وحشى عاشق مهجور است كه چون برگ شقايق مُهر خاموشى بر لب دارد.
نو بهار آمد ولى بى دوستان در بوستان آتشين ميلى است در چشمم نهال ارغوان
تا گل سورى بخندد ساقى بزم بهار ريخت در جام زمرّد فام خيرى زعفران
غنچه كى خندد به روى بلبل شب زنده دار گر نيندازد نسيم صبح خود را در ميان
بر سر هر شاخ گل مرغى خوش الحان و مرا مُهر خاموشى است چون برگ شقايق بر زبان
غنچه با مرغ سحرخوان سرگران گرديده بود از كنارى باد صبح انداخت خود را در ميان *ديوان:139
