به نام خداوند لوح و قلم /حقیقت نگار وجود و عدم
خدایی که داننده رازهاست/نخستین سراغاز آغازهاست
سپاس و ستایش زیبنده و مختص ذات اقدس و مقدسی است که اشرف مخلوقات را به زیور خرد و اندیشه بیاراست و دانش وقلم را به او ارزانی داشت، تا با بهره گیری از این نعمت بی بدیل مایه ی معاش وی گردد.
درودی پرافرین و بر دلها شیرین تقدیم محضر پر مهرتان.
چرا ادبیات ؟
من میگویم ادبیات که دچارت کند دیگر کارت تمام است، آن‌وقت مثل مجنون، آهوان در بند را آزاد میکنی.
همپای سهراب تا پشت تبریزی‌ها، پیش مردمان بالادست میروی و تو هم آب را میفهمی و گلش نمیکنی.
درقایقش مینشینی تا پشت دریاها می‌رانی و میروی و میروی و به هیچ دل نمی‌بندی.
دچار حافظ که شوی، از تو رندی میسازد، عاشق، که بنیان تزویر را براندازی، آنگونه که به قول شریعتی هیچ حقیقتی را فدای مصلحتی نکنی.
مگر میشود پایت به گلستان و بوستان باز شود و در میان آن‌همه حکایت بیتوته کنی و همچنان خام بمانی.
دل به قصه‌های هدهد که بدهی تا به سیمرغ زندگی‌ات نرسی، از پای نخواهی نشست.
دچار ادبیات که شوی دیگر نمیتوانی دلی را بشکنی چرا که می‌دانی روح هر انسانی، شعریست که خداوند سراییده است.
ادبیات این روشنایی بخش تاریکی های فزاینده و تسکین دهنده درد های کوبنده که از دیرباز مرهمی برای تمامی رنج های بشری ،
وهمچنان یگانه روزن نور به روح انسانی است. ادبیات، تنها پیوند انسان و آسمان است، انسانی که پا بر زمین و ریشه در آ سمان دارد.
باید همگی دچار ادبیات شویم تا لطافت جای این همه خشونت و بی‌رحمی را در جهان بگیرد.
من میگویم اگر جهان را بدست شاعران میدادیم، چه قدر هوا تازه‌تر میشد و حال همه‌ی‌مان خوب.
آن‌وقت لبخند روی لب‌های کودک گل‌فروش یخ نمیزد و حسرت در نگاه هیچ پدری نقش نمیبست.
آن‌وقت آسمان آبی‌تر بود و باران سادگی هر روز همه جا را میشست.
اگر اداره‌ی جهان را به دست شاعران میدادند، بدون شک هیچ پرنده‌‌ای پشت میله‌های قفس نمیماند.!
خدا روستا را
بشر شهر را
ولی شاعران آرمان شهر را آفریدند
که در خواب هم خواب آن را ندیدند
باامید به اینکه با کتاب و ادبیات بمانید و به روزگار بپایید.
به امید دیدار خدانگهدار
رییس دهمین جشنواره سعدی :دکتر فریبا علومی یزدی
دبیر اجرایی دهین جشنواره سعدی :گلبهار امانی
سخنرانیسخنوری فن بیان
نگار امانی
